ERIC SARDINAS (US)
& BIG MOTOR
Self Titled

Deze titelloze CD is het vierde album in rij sinds 1999. Dit lijkt niet meteen op overproductie, Eric Sardinas is in de eerste plaats een podiumbeest. Het verbaast mij eigenlijk een beetje dat er nog geen live CD van hem is op de markt gebracht.
Ik ben normaliter niet zo’n grote bluesrock-fan, dat is algemeen bekend, maar deze nieuwe van Sardinas nestelt zich probleemloos in mijn kieskeurige buis van Eustachius.
Eric Sardinas is goed bezig de wettelijke opvolger te worden van de ‘originator’ van de bluesrock. Hij ploegt keurig en inventief verder in de voor die Johnny Winter veertig jaar geleden is beginnen te trekken. En met veel respect voor de oude Delta-meesters. Dat blijkt uit de menige akoestische National- en dobro –intro’s die hij zo smaakvol weet te fusioneren met zijn electrische gitaargeweld. Geweld is hier trouwens niet het juiste woord. Juist deze gewogen legering van akoestische en electrische slide maken dat zijn werk licht verteerbaar is. Rock met heel veel verwijzingen naar de Mississippi-roots, net zoals zijn mythische voorbeeld het heeft voorgedaan. Het zal wel geen toeval zijn dat zijn eerste album werd geproduced door Dick Shurman. Gast-gitaristen op deze eerste zijn trouwens Johnny Winter en niemand minder dan Hubert Sumlin, ooit de snarenpicker achter de brede rug van Howlin’ Wolf. Sardinas’ muziek werkt aanstekelijk, want met hoorbaar plezier gespeeld en meer dan eens betrap ik mezelf op uitbundig luchtgitaren in een onbewaakt ogenblik. En dat is een goed omen.

“Eric Sardinas & Big Motor” opent met “All I Need” een heus bikers-anthem. Het begint met een grooving akoestische dobro als om de wijdse vlakten te illustreren, waarin dan plots aan de einder een motorgang opdoemt, electrische slide die motorgeluiden evokeren, toveren dit beeld op je netvlies en in je trilhaartjes. Filmisch opgebouwd eigen werk van Sardinas. “Ride” gaat in dezelfde sfeer voort zonder een doorslag te zijn van het vorige. “Find My Heart” haalt je uit je mijmeringen en jaagt je de dansvloer op, als die voorhanden is. Met doowop-intermezzootje en al, is dit een simpele maar zeer geslaagde song. “Gone to Memphis” heeft wat weg van “Jump” van Aztec Camera, beter bekend in de versie van Van Halen, maar beter klinkend in de originele versie.

Alle nummers op deze CD zijn van de hand van Sardinas, met uitzondering van een behoorlijke en swingende cover van Dennis Linde’s “Burning Love”. Elvis wordt hier bijna in de vergetelheid gespeeld. En van Tony Joe White leende hij “As the Crow Flies”. Dat spreekt ook voor de goede smaak van Eric, want dit is het beste nummer van T.J.W. ever. Ook in dit nummer zet hij ons een filmisch beeld neer met een oosters aandoende dobro als intro, met veel invloeden van wijlen Chris Whitley, waarvoor hij ook immens veel bewondering heeft.
Niemand minder dan Matt Gruber tekent als producer, engineer en mixer van deze bluesrock-parel. Big Motor zijn Patrick Caccia, drums en backing vocals en Levell Price, bass en backing vocals.
De liefhebbers van het genre moeten deze nieuwe van Eric Sardinas zonder twijfel in huis halen. En voor de anderen kan het een inleiding zijn in de bluesrock, want zoals ik al vertelde is Sardinas de bluesroots erg trouw gebleven.
Een schitterend schijfje.